تعزیت

حیله دلبری است این، کآذر بی‌گناه را کشته و خود به تعزیت جامه سیاه کرده‌ای

چه گر یوسف جمال تهنیت داشت ولی آئینه جای تعزیت داشت

ماتم سرای گشت سپهر چهارمین روح الامین به تعزیت آفتاب شد

پس از کشته شدن فرزندان ام البنین هر روز با نوه‌اش عبیدالله فرزند عباس به قبرستان بقیع می‌رفت و در آنجا اشعاری می‌خواند که خود سروده بود و سپس دردمندانه گریه می‌کرد. مردم نیز گرد او می‌آمدند و با او همنوا می‌شدند. حتی گفته‌اند که مروان بن حکم در آنجا حضور پیدا می‌کرد و گریه می‌کرد. همچنین گفته شده که زینب کبری پس از ورود به مدینه به دیدار ام البنین رفته و کشته شدن فرزندان او را به وی تعزیت می‌گوید.

کسی را سرود در خور این تعزیت نبود پیدا کنید کاول این داستان کجاست؟

گرنه‌ای ای خفته اهل تهنیت پس چرا خود را نداری تعزیت

هر کجا خواهد فرستد تعزیت هر کجا خواهد ببخشد تهنیت

به عهد او لباس تعزیت بر تن نپوشد کس بجز چشم نکویان آن هم از بهر دلارایی

بسیار سخن گفتم در تعزیت تو آوخ که نگریاند کس را سخن من

کس کشته بی دیت چو من نیست محروم ز تعزیت چو من نیست

عروس ملک ز رویش گرفته گیسوی قهر کنون به تعزیتش جز بریده گیسو نیست