شل

گسسته بند کستی بر میانش چو شلوارش دریده بر دو رانش

یک گره هرگز ز کار تیره‌بختان وانکرد آسمان را ماه نو چون ناخن دست شل است

فصل دی خرم و گردشگه پیشین بوده قصر قشلاقی شاهان مه آئین بوده

به مستراح درون یک تنش همی باید که . . . بشوید و گرنه تبه کند شلوار

شر و شلتاق کارش صبح تا شام گروهی نزد او هم مفسد و خام

بگذر ز سر صلاح و تقوی در عشق این راه به سر نبرد هر کور و شلی

از بوسه به میل آمد و میلش چو یکی مار از پاچهٔ شلوار سر آورد به در بر

نه ظالم کند رحم بر کور و شل نه عالم نماید به علمش عمل

دلبر شلغم فروش خویش را دیدم ز دور گفتمش از پا فتادم گفت ای شل غم مخور

دوری دگر که کرده شلاین زبان تو را مدهوش پاس بستر خوابت که بوده است