حل

حلم باید نخست پس علمت برخور از علم خوانده با حلمت

و امسال پیش از آنکه به ده منزلی رسید اندر کشید حله به دشت و به کوهسار

سزد گر اسم الرحمان شود کرسی فخر او که عرشی از دل عاشق محل استوا داری

گر علتیت نیست چرا در زمان بری در حلقه‌های زلفش نشناخته پناه

کمندی باز کرد از دامن دلق روانی شیخ را افکند بر حلق

کحل ما زاغ سرمه بصرش ما طغی وصف پاکی نظرش

مقراض بود چو رحل طفلان دل بر سر او بجای قرآن

ابرویش سیاف آمد چشم او قصاب گشت شد لبش حلوا فروش و زلف او عطار شد

یارب آن مَه به چه ماند یارب که هم از حلقه کنون می‌آید

در گوش کرده حلقه فرمان پذیریت خاک و هوا و آتش و آب روان همه