حرا

از آه و اشک سینه و دامان باغ و دشت صحرای آتش آمد و دریای آب شد

زاهد به کنج محراب آورده روی طاعت عاشق گرفته قبله آن طاق ابروان را

احرامی هر کس بود از پرده پندار در کعبه رود از در بتخانه برآید

از باد فراز آمد و به دم شد آن مال حرامی چه باد و چه دم

درین ژرف صحرا که ماوای ماست خورش‌های ما صید صحرای ماست

مست گشتم خویش بر غوغا زنم چه چه باشد خیمه بر صحرا زنم

گرنه از آب سخن پیدا کنم سحر حلال در مدیحت بر تنم باد جهان بادا حرام

محراب ابروی تو ندیدست از آن سبب زاهد به کنج صومعه شبها نماز کرد

کریم بار خدایی‌ که اهل حکمت را به حکم عقل ز درگاه او سزد محراب

پس از او ددی از نژاد حرام امیه ورا باب و صالح به نام