حر

زان حرف به سوی خامه آیند وز خامه به خامه زن گرایند

گفت بالله چون تو یک عاشق ندیدستم حریص گفتم الله چون تو یک دلبر ندیدم بردبار

پلنگان کوه و عقابان صحرا به امداد انیاب و عون مخالب

به درگاه خدای حی قیوم دعا کردن نکو باشد سحرگاه

ز کشمیر و پنجاب تا رود سند ز اینجا و کلکته تا بحر هند

دل چو فاسد گشت انسان فاسدست گر حریف باده و گر عابدست

کسی کاگاه شد زین قصهٔ درد ز هر حرفی به سینه دشنه‌ای خورد

عشق تو به شوریده سری فاشم کرد در میکده ها حریف اوباشم کرد

فرستاد ه سوی سپه رفت وگفت به حر هر چه از داور دین شنفت

روزی اینجا در خور آدم دهن آماده است محرم منقار ساز آن نهال پسته باش