خمول

و هرکه به محل رفیع رسید اگرچه چون گل کوتاه زندگانی باشد عقلا آن را عمر دراز شمرند به حسن آثار و طیب ذکر، و آنکه به خمول راضی گردد اگر چه چون برگ سرو دیر پاید به نزدیک اهل فضل و مروّت وزنی نیارد.

ز بس ‌که بودم ز اندوه دل خمول و ملول یکی به زانوی فکرت فرو نهادم سر

شهرتش ده به کنیت سامی مهلش در خمول گم‌نامی

و ما سزاواریم بدانچه منزلت عالی جوییم وب دین خمول و انحطاط راضی نباشیم.

عشق می گوید طلب راه خمول عقل گوید نی تو شهرت کن قبول

عاقبت الامر از تمادی دوران نعت خمولی بر اشتهار گزیده

ور خمولی گزیند و عزلت هستی خویش را دهد بر باد

به قناعت درون گنج خمول فارغ از منصب و منال فضول

حال تو در رفعت و حال حسودت در خمول هم برین منوال بادا تا قیامت والسّلام

پستی ز سر بلندی است و ز شهرت است آفت گمنام شو که راحت در عزلت و خمولتست