حجل

دلت مخزن و، عقد نظمت گهر؛ دلت حجله و، فکر بکرت عروس!

وقتی عروس را بر اسب سوار می‌کنند که به سوی خانهٔ داماد یا حجله ببرند پسرکی پشت سر عروس بر ترک اسب او می‌نشانند به این امید و عقیده که فرزند اول آن‌ها پسر باشد. زیرا آن‌ها معتقدند که پسر موجب روشنی اجاق پدر و زنده ماندن نام مادر است.

گوئی ز ته بستر آن حجله نشین تا ناف پر است از نافهٔ‌چین

ندید کام در این حجله هرکه شد داماد مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

چه احتیاج به امداد حس چو روی نمود عروس معنی بیرون ز حجله صورم

بست بر گلستان ز گل حجله وز شکوفه درخت را آذین

گوهفته ای از شاهد گل حجله تهی باش تا بلبل شیراز در این باغ در آید

چون عروس حجلهٔ فیروزه گون مهد زرّین بست بر پشت هیون

ای مرا چهر و لبت باغ سرور و لب حوض وی کنار و دهنت حجله و سور و لب حوض

باز این منم‌که حجله‌نشینان فکر من چون روی نوعروسان پُر زیب و زیورست

شیر بیشه من، می‌خواهم که در آغوش تو به حجله بروم

نو داماد، می‌خواهم که در آغوش تو به حجله بروم

عروس را باید قبل از غروب آفتاب همراه نور و روشنی به حجله ببرند. داماد در حالیکه یک عدد نارنج یا پرتقال یا سیب سرخ در دست دارد به استقبال عروس می‌آید. دستی به پیشانی اسب عروس می‌کشد. نارنج را به سینهٔ عروس می‌زند و با سرعت به سوی حجله می‌رود. کَسان عروس به صورت شوخی – جدی او را دنبال می‌کنند و اگر به او برسند با ترکه‌ای که در دست دارند او را ملایم می‌زنند وقتی داماد به حجله رسید در امان است و منتظر عروس می‌ماند.

از حجلهٔ عرش بر پریدی هفتاد حجاب را دریدی