دهنت

کان پر گوهر یعنی دهنت طنز بر کان گهر خواهد کرد

در این بیت فردوسی با بیان اینکه دهنت بوی شیر می‌دهد، قصد دارد این مقصود را برساند که هنوز بچه و کم سن و سال هستی و بوی شیر دادن دهان اطفال به واسطه اینکه تنها غذایشان در آن دوران شیر است را به عنوان نشانه‌ای آورده‌است برای کوچکی و کم سن و سالی.

گر خلق شئو آنچه کمال از دهنت گفت زین جنس معما بشنیدن نتوان یافت

شکل دهنت به میم ماند دندانت میان میم سین است

گر از دهنت روایتی میگویم زان لب سخن از عنایتی میگویم

نه مرا طاقت این تا که ببوسم دهنت نه تو را عادت آن تا که کنی بوسه عطا

نه به ذوق لب لعل تو توان یافت شکر نه به شکل دهنت پسته خندان روید

هیچ نقلم به دهان چون دهنت نیست لذیذ میوه ای پیش لبم چون ذقنت نیست لذیذ

روشن ازهستی خود سوی فناجوی چوشمع تاهم آب دهنت چشمۀ حیوان گردد

جهد کن تا ز سحاب غم جانان چو صدف قطره‌ای در دهنت افتد و گوهر گویی

از یقین دهنت هیچ نمی یارم گفت کانچه گویم همه در عین گمان است هنوز