جلباب

ساقی ار نوشی بگوید، زهد و تقوا کن نثار مطرب ار دستی برآرد، جبه و جلباب ده

چون دماغ او شدی از باده گرم برگرفتی از میان جلباب شرم

بدان رسید که از خویش هم شود پنهان ز بس که عصمت او بسته‌ بر رخش جلباب‌

جان و دلم در تاب شد چشم ترم پرآب شد آن ماه در جلباب شد امید ببریدم ز جان

رخش‌ماهی بود رخشاکه ریحانست جلبابش خطش مشکی بود بویا که‌ کافور است بالینش

آن سوز دیده ام که به جلباب پیرهن از مصر رخت بسته به کنعان فروچکم

در پس جلباب شب هر صبح روشن رو کنی آفتاب تیره ار از ماه روزافزون خویش

شاهد ماهست مخفی در ظهور خویشتن آفتاب ماست در جلباب نور خویشتن

ای خوشا حال عارفی که ز شوق همچو دیوانه بر درد جلباب

ضحاک و کلبی گفتند: این آیت در شأن قومی منافقان فرو آمد ازین زانیان و فاجران که هر شب بیرون می‌آمدند و در کویهای مدینه براه کنیزکان که بطلب آب بیرون آمده بودند یا بقضاء حاجت و تعرّض آن کنیزکان می‌کردند و در میان ایشان آزاد زنان می‌بودند که از تعرّض آن منافقان رنجور میگشتند و هر چند که آن منافقان در طلب آن کنیزکان بر می‌خاستند امّا آزاد زن و کنیزک از هم باز نمی‌شناختند که زیّ ایشان و کسوت ایشان هر دو یکسان بود، آن آزاد زنان این قصه با شوهران خویش باز گفتند و کراهیت نمودند و شوهران با رسول خدا باز گفتند و رب العزة در شأن ایشان این آیت فرستاد، پس آزاد زنان را نهی کردند که بشبه کنیزکان روی گشاده از خانه بیرون آیند ایشان را فرمودند تا گلیمهای سیاه در سر کشیدند و بچادرها رویهای خود بپوشیدند و در شأن ایشان این آیت فرستادند که: یا أَیُّهَا النَّبِیُّ قُلْ لِأَزْواجِکَ وَ بَناتِکَ وَ نِساءِ الْمُؤْمِنِینَ یُدْنِینَ عَلَیْهِنَّ مِنْ جَلَابِیبِهِنَّ جمع الجلباب و هو الملاءة الّتی تشتمل بها المرأة فوق الدّرع و الخمار. یعنی یرخین اردیتهنّ و ملاحفهنّ فیتقنّعن بها و یغطّین رؤسهنّ و وجوههنّ الا عینا واحدة.