تهیدستی

تهیدستی به فکر مبداء اندازد خسیسان را که چون ساغر شود خالی خبر می گیرد از مینا

تهیدستی مرا دارد مکدر زنم همچون ترازو سنگ بر سر

شکوه سامانند، بی‌مغزان دهر مایهٔ جام از تهیدستی صداست

به گرد خویشتن می گردم و می گویم از مستی دو عالم آرزو در سینه دارم از تهیدستی

با تهیدستی درین دریای گوهر چون صدف صد یتیم از اشک افتاده است در دامن مرا

تهیدستی ندارد برگریز نیستی در پی نگه دار از شبیخون بهاران گلستانم را

نقد زاهد جواهر سبحه ست ما ازین نقدها تهیدستیم

نشکند چون پشت شاخ میوه دار از غیرتم؟ با تهیدستی رخ خود تازه دارم همچو سرو

گر تهیدستی نه واعظ مایه دیوانگی‌ست؟ چیست باعث کز درختان بید مجنون می‌شود؟!

کنار من ندیده روی مطلب از تهیدستی در این وادی کمند نارسا افتاده آغوشم