مکدر

زشت را آینه صاف مکدر سازد چه عجب دشمن اگر منکر اطوار من است؟

بی‌عشق همه عیش مکدر بودت با چندین غم عشق چه درخور بودت

ساق گیاست شبه زبانی به شکر ابر شکر گیا ز ابر مکدر نکوتر است

همچو سید به سراپردهٔ میخانه روم ترک این زهد ریائی مکدر گیرم

از هواداران شود دایم مکدر شمع من از پر پروانه دارد تیغ بر سر شمع من

زنگار گیرد آینه گر در بغل نهم از بس مکدرست دل پر غبار من

نهان در گرد کلفت می شود آیینه از آهی مکدر می کند اندک غمی دلهای روشن را

از عزیزی شاد و از خواری مکدر نیستیم امتیازی ما به ابنای زمان نسپرده ایم

بتابد گر از دور بر روی خصمش شود خاطر مهر چون مه مکدر

می کنند احباب بی معنی مکدر سینه را عکس طوطی سبزهٔ زنگار بس آیینه را