تشنیع

زمانه ایمن از غوغا و فریاد زمین آسوده از تشنیع و بیداد

یارِ ناهموار گو تشنیع میزن! باک نیست خود ملامت از پیِ صاحب دلان هم وار هست

به خلوت کند شاه را دستبوس ز تشنیع برنارد آوای کوس

محتسب تشنیع های معتبر می زند با آن که خود هم می خورد

کش‌کشانش آوریدند آن طرف او فغان برداشت در تشنیع و تف

قیامت است طمع ز امتلا نمی‌میرد که تا به حلق رسیده است می‌خورد تشنیع

تشنیع می‌زدندی بر من که پیش ازین می‌کرد توبه باز و دگر بار می‌شکست

نامهٔ دیگر نوشت آن بدگمان پر ز تشنیع و نفیر و پر فغان

گو عقل درین حالت تشنیع مزن باری یا پای درین ره نه یا دست بدار از من

بر اهل دل ملامت و تشنیع شرط نیست این جا به جای حسن مروت قباحت است