قانع

برخی او را همان ابوعلی محمد بن احمد بلخی دانسته‌اند که ابوریحان بیرونی به او و شاهنامه‌اش اشاره کرده‌است، ولی بر پایهٔ گفتهٔ صفا، دلایلی که برای یکی دانستن آن‌ها گفته می‌شود قانع‌کننده نیست. نخست آنکه شاعر بودن ابوعلی بلخی و نوشتن شاهنامه از روی منابع مختلف دلیل نمی‌شود که او همان دقیقی توسی باشد و دوم آنکه از گفتهٔ ابوریحان پیداست که شاهنامه ابوعلی بلخی منثور بوده‌است، نه منظوم.

از لعل و چشمت آخر، دیدی که شد فروغی ممنون به یک تَبَسُّم، قانع به یک نظاره

بپایبوس شدم زو چو زلف او قانع چو بخت آن نه که یابم از آن دهان بوسه

ز مو ضعیف‌ترم از غم میان کسی به هیچ قانعم از حسرت دهان کسی

به خون خوردن اگر قانع شوی از نعمت الوان چه خونها در دل این چرخ اخضر می توان کردن

کرکوس این کتاب را «یک تونیک عالی برای داستان‌نویسان دور و بر، پیر و جوان» نامیده است. مگان کاکس گوردندر نوشتن برای وال استریت ژورنال گفت که این رمان «هوشمندانه و قانع‌کننده» است.

هر که او را تکیه بر صانع بود در جهان با لقمهٔ قانع بود

سایل آن باشد که مال او گداخت قانع آن باشد که جسم خویش باخت

قانعی را که سرش بر خط تسلیم و رضاست شادیی در دلش از بیش و غمی از کم نیست

به محض شنیدن این گفته، مردم قانع شدند که تنها راه برای آن که آنان را یک بار دیگر، به نژادی خالص تبدیل نماید، این است که آنان دوباره از شیر زمین بنوشند. آن‌ها سپس به قلعه یورش برده و آن را تسخیر نمودند، و سپس بنیادهای قلعه را به منظور آشکار ساختن منبع چشمه‌ای که تا به حال به آن‌ها شیر زمین را اعطا می‌کرد، به کلی ویران ساختند. با این حال، چشمه شروع به جریان یافتن در تمامی جهات نمود و پس از آن شیر تبدیل به زمینی غیرقابل خوردن شد، و با این اتفاق، و حال که قلعه به کلی نابود گردیده بود، نه تنها عاملان اصلی وقوع این اتفاقات، بلکه همه ساکنان سابق قلعه، از گرسنگی ناچار به ترک آن شدند.

کافران قانع بنقش انبیا که نگاریده‌ست اندر دیرها

حرص در تنگ شکر بر خاک می مالد زبان خاک بر موران قانع شکرستان می شود

صبح تا شام به نظاره ی مهری محظوظ شام تا صبح به اندیشه ی ماهی قانع