شکم

لیک ازآن کس رشکم آید جاودان کو نخواهد زاد هرگز در جهان

نگارم رفت و چشمم ماند، در راه ولی اشکم هنوز از پی، روان است

بود «‌مروای نیک‌» اندر دو و بیست همان‌سه‌بیست‌نامش‌«‌مشکمالی‌» است

ز اشکم نمی بخش گلزار را که از یاد آتش برد خار را

فرازش ز خونم چو کوه تبر خون نشیبش ز اشکم چو آغار فرغر

گر من چو خم نبوده ای جمله تن شکم از دوستی می، نبدی خاک بر سرم

عقل داند عین نقص‌است از فضولی نطفه‌‌یی از شکم بر پشت آید بچه را قوزی‌کند

کیسه تهی خوشترم، ورنه به اشکم رسد هر مژه بر هم زدن، حاصل یم داشتن

به ساغر تو که او راست در دهن دیده به خنجر تو که او راست در شکم دندان

چه غم ز ناله و اشکم ترا که شام و سحر نشاط نغمه چنگ و شراب گلرنگ است