دل

جان بشکرانه فدا میکنم اندر قدمت گر رسد از لبت آنچیز که کام دل ماست

ای بسا دل را که زلفش می‌کشد در رکاب او به هرجا می‌رود

ای دل، بنشین چو سوکواری کان رفت که آید از تو کاری

غنچه همچون دل من با لب تو لاله همچون رخ تو در دل من

چه آشفته دلم چه سست رایم که چندین آزموده آزمایم

گلش چیند و دل کند شاد از آن برش نوشد و آورد یاد از آن

گوئی که رسول نزد من چفرستی دل باز فرست کز رسولم رستی

آنکه غبار او منم، گرد بر آرد از تنم از دل نازنین او گرنه غبار بشکنم

چرخ چون چرخ زنان نالان است دل ز چرخ این همه نالان چکنم؟

گوهر الفی معادل محاوره‌ای اله سار است.

ما را ز پهلوی تو چو دل نامه شد سیاه تو شادمان باینکه گناهی نمی کنی