صنوبری

آن سرو باغ لطف که دل پرور، دعاش شکل صنوبری است همه تن کف نیاز

دل صنوبری من درخت طور و طویست مرا بسینه مانند سینه و سینا

سپاه کفر بدیدند نوجوانی را به قد صنوبری از چهره ارغوانی را

اینت غبنی که یک رمه جاهل خوانده شکل صنوبری را دل

قدت ز صنوبری که برخاست بهست وز سرو که دهقانش بپیراست بهست

در وجود تو نیز دشت احد هست قلب صنوبری پیکر

سمن‌ْبری که دلم تنگ ‌کرد هم‌چو دهان صنوبری که تنم موی کرد همچو میان

بینم قد صنوبر و بر یاد قامتش خون آیدم بدیده ز قلب صنوبری

افتاده در تو سروقدان لاله گون کفن هریک به چهره ماه و به قامت صنوبری

تا قد چون صنوبر و زلف چو عنبر است با زلف عنبری زی و قد صنوبری