حملان

نه عجب کز سخاوت تو کنون از زر و سیم بفکند حملان

اگر تو پاک و بی‌غشی به سوی خویشتن چون شد به نزد ناقدان نامت نبهره و قلب و حملانی

بر زر مدح نفکنم حملان دیبه نظم را نبافم لاس

نه شگفت از سخاوت تو کند این و آن را عیار بی حملان

دریا همه محاسن اخلاق و او گهر حملان همه اکابر آفاق و او عیار

کوس رعد آواز شه افکند بر هامون صدا شد ز عدل شه بصحرا راعی حملان ذئاب

«عَلَیْها» ای و علی الانعام فی البرّ، «عَلَی الْفُلْکِ» فی البحر، «ْمَلُونَ» یقال حمله حملانا ارکبه، قیل و من العبرة بها تسخیر اللَّه ایّاها لنا مع قوّتها لنتصرّف فیها کیف نشاء.

ز بهر پاکی جود تو عدل تو نه شگفت که از عیار زر و سیم بفکند حملان

راست همچون زدوده رای تو بود که زحملان خبر نداشت عیار

آن شاه جودپرور کز فضل بذل او اندر گداز حملان بگریزد از عیار