شینتو
معنی کلمه شینتو در فرهنگ عمید
معنی کلمه شینتو در فرهنگ فارسی
معنی کلمه شینتو در دانشنامه عمومی
هدف آیین شینتو تحقق و تکمیل ارادهٔ کامی و نیاکان در خانواده، جامعه و ملت است انسان ها مانند کل طبیعت، کودکان کامی هستند.
کیش مهایانای بودایی در حدود سال ۵۵۲ میلادی به ژاپن وارد شد و پس از برخورد با شینتو، سرانجام بسیاری از عناصر بودایی را به مذهب شینتو منتقل کرد. پرستش خدایان ملی و امپراتور و وطن پرستی از آداب این آئین است. نوعی فتوت به نام بوشیدو ( 武士道 ) به معنی طریقه دلاوران که تا اندازه ای از آئین ذن الهام می گرفت، جوانمردی و مقاومت برای شرف را الزام می کرد. آئین شینتو نیز بارها نوسازی شده است و پرستش امپراتور از سال ۱۹۴۶ توسط خود وی منسوخ گردیده است. .
آیین شینتو بر خلاف ادیان ابراهیمی کتاب مقدسی ندارد، حقیقتی که خود نشانهٔ مهمی از ویژگی دین شینتویی است. هر چند که بعضی از ضبط های تاریخی قدیمی به عنوان متونی معتبر شناخته می شوند و از این رو مبنای تاریخی و معنوی شینتویی را به وجود می آورند. قدیمی ترین این کتب به دستور امپراتور وقت تألیف شده و شامل اسطوره و تاریخ اولیهٔ ملت ژاپن است. کتاب کوجیکی مهم ترین و قدیمی ترین کتاب مذهبی آیین شینتو است. تاریخ نگارش آن برابر با سال ۷۱۲ میلادی است و روایتی از حوادث و رویدادهای تاریخی تا سال ۶۲۸ میلادی ارائه می دهد. هر چند که اصل این کتاب با حروف مصور چینی نوشته شده، سبک آن باستانی و ژاپنی خالص است. کتاب دیگر نیهون گی یا نیهون شوکی به معنای وقایع ژاپن است که ۸ سال پس از کوجیکی به زبان چینی نوشته شد، یعنی در سال ۷۲۰ میلادی و سلسلهٔ وقایع را تا سال ۶۹۷ میلادی ادامه می دهد. این کتاب با تفصیل بیشتری نسبت به کتاب کوجیکی نوشته شده است و از آن جهت که از بعضی رویدادهای واحد چندین روایت به دست داده است، و هم از نظر اینکه موضوعاتی دارد که کوجیکی به آن ها نمی پردازد، ارزش و اهمیت خاصی دارد. این دو کتاب فقط گزارش های باستانی موجود از خاندان سلطنتی ژاپن و قبایل مختلف تشکیل دهندهٔ ملت ژاپن را در بر می گیرد و نزد پیروان دین شینتویی منزلت بالایی دارد.
کتاب های کوجیکی ( طرز نوشتن آن به ژاپنی با کتاب کوجیکی تفاوت دارد ) به معنای سالنامهٔ رویدادهای باستانی، گوگوشویی به معنای گردآوری هایی از داستان های باستانی و انگی شیکی به معنای جزئیات قوانین دوره انگی نیز در زمرهٔ منابع اصلی و اولیهٔ اطلاعات هستند.
معنی کلمه شینتو در دانشنامه آزاد فارسی
معبد (در چینی: شین تائو به معنی «راه خدایان») دین بومی ژاپن. یگانگی همدلانه با نیروهای طبیعی، سرسپردگی به خاندان حاکم به عنوان بازماندگان آماتِراسو اُمیکامی، الهۀ آفتاب، در آن آمیخته اند. شکل میهن پرستانۀ ستیزه جویی از آن موسوم به شینتو دولتی در عهد امپراتور میجی (۱۸۶۸ـ۱۹۱۲) پدید آمد و تا ۱۹۴۵ که کنار گذاشته شد رسمی ماند. شینتو ترجمۀ چینیِ کامی ـ نو ـ میچی ژاپنی است. آیین های شینتو به «کامی» متوسل می شوند، نیروهای مرموز طبیعت که در عوارض طبیعی مانند کوه ها و درختان و سنگ ها و چشمه ها و غارها نهفته اند. شینتو بر مدار خلوص و ایمان و صداقت می گردد. گمراهی ها را در تطهیرهای آیینی می توان شست. این آیین ها، همچنین خواستۀ عابد را، هنگامی که تمنایی از محضر کامی دارد، قابل طرح و قبول می کند. مقدس ترین زیارتگاه شینتو در ایسه بر کرانۀ خلیج ایسه در جنوب شرقی جزیرۀ هونشو واقع است. همان جا در معبد الهۀ آفتاب آینه ای نگهداری می شود که می گویند در قرن ۷پ م به جیمو، نخستین امپراتور افسانه ای ژاپن، داده شده است. قدیمی ترین و مهم ترین زیارتگاه رسمی شینتو (شاید قرن ۴م) ایزومو تایشا جینجا نزدیک ایزومو در غرب هونشو است. گفته می شود که همۀ کامی ها هرساله در ماه اکتبر آن جا جمع می شوند. شینتو فاقد متون فلسفی است، ولی کتبی دارد دربارۀ اساطیر، رویه های آیینی و اداری، قوانین مذهبی، تواریخ ایام دودمان های حاکم، و ساخت معبد. شینتو نه اصول عقایدی دارد و نه نظام اخلاقی ثابتی. پیروان شینتو بتی از خدایانشان نداشتند تا این که از قرن ۸م با آیین بودا همزیستی کردند و درآمیختند. کوشش هایی نیز برای تلفیق آن با اخلاق کنفوسیوسی انجام گرفته است. شینتوئیسم، ۱۳۰ فرقه را دربر می گیرد که همه به رسمیت شناخته می شوند ولی برخلاف شینتو دولتی (که در ۱۹۴۶، پس از جنگ جهانی دوم وقتی که امپراتور هیروهیتو شأن الهی خود را انکار کرد، برچیده شد) از حمایت دولتی محروم اند. در قرن های ۶ـ۸م کهانت شینتو موروثی شد. پیش از آن آیین های مذهبی را ملوک طوایف برگزار می کردند که در رأسشان امپراتور بود. در دورۀ توکوگاوا (۱۶۰۳ـ۱۸۶۷) شینتو چنان زیر سلطۀ دین بودا رفت که حتی مرسوم شد کاهنان شینتو و اعضای خانواده شان به معبدی بودایی وابسته باشند و مراسم تدفین شان را کاهنی بودایی اجرا کند. در واکنش بدان، انواع مکتب های خلوص گرای شینتو پدید آمد و بخشی از نهضت ملی احیاگرانه ای را در قرون ۱۸ و ۱۹ تشکیل داد. ازجمله اعیاد شینتو: سئیجین ـ نو ـ هی (روز بزرگسالان) برابر با ۱۵ ژانویه، که جوانان در ۲۰سالگی به زیارت معبد می روند؛ شیچی ـ گو ـ سان (هفت ـ پنج ـ سه) در ۱۵ نوامبر که پسرهای پنج و دخترهای سه و هفت ساله را برای تبرک به مبعد می برند. مراسم ازدواج ژاپنی ها اغلب شامل ادای سوگندی دربرابر کامی است و غالب طرح های ساختمانی با یکی دو مراسم تطهیر به انجام می رسد. مشخصۀ معبدهای شینتو یک توریئی یا دروازۀ قرمزرنگِ دور تا دورْ آزاد شبیه حرف H با یک تیر افقی دیگر در بالای آن است. بنای سنتی معبدها ساختمان نسبتاً ساده ای دارد، چوبی با سقف شیب دار که بی شباهت با خانه های روستایی سبک قدیم نیست.
جملاتی از کاربرد کلمه شینتو
در آئین شینتو، بسیاری از درختان و حیوانات، پیک‌ها یا پیام آوران خدایان محسوب می‌شوند و به همین دلیل نباتات و حیوانات در اساطیر و فولکلور ژاپن از نقش اساسی برخوردارند.
بیرون از سرزمین اصل ژاپن آئین شینتویی به عنوان امری مترادف با ناسیونالیسم افراطی، میلیتاریسم و پرستش امپراتور شناخته می‌شود. این مطلب عجیب نیست، چون بی‌تردید، در طی قرون و اعصار همواره طرفداران نظامی‌گری و مصادر قدرت، از دین شینتو برای وحدت افکار و تقویت وفاداری مردم ژاپن استفاده کرده‌اند. شاید هم از لحاظ تاریخی وقوع این امر اجتناب‌ناپذیر بوده‌است.
باورهای شینتو با فرض خیر ذاتی انسان‌ها، به‌عنوان فرزندان کامی شروع می‌شوند. در قرن ششم پس از میلاد، شینتو از این ایده چینی نشأت گرفته بود که افراد خوب به هنجارهای اجتماعی پایبند هستند و امپراتورها یک فرمان الهی برای ایجاد «نظم مطلوب و مورد نیاز» دارند. پیروان شینتو باید «اراده کامی را در خانواده، جامعه و ملت تحقق بخشند و اجرا کنند».
طبق باور شینتوها در این دنیا هیچ نبوده و سپس اولین کامی به نام "آمِنو مینا کانوشی"خودبه‌خود به‌وجود آمده‌است . او روح ستارهٔ شمالیست. او و دو کامیِ دیگر که به کامی‌های خلقت معروفند جهان و کامی‌های دیگری را به وجود آوردند که دو تا از آن کامی‌ها به نامهای "ایزاناگی" و "ایزانامی" مأمور شدند که با نیزه‌ای که به آن‌ها داده شده بود سرزمین جدیدی را خلق کنند. به‌این ترتیب هشت جزیره به‌وجود آمد که همان جزایرِ ژاپن هستند .همچنین "آماتِراسو" یا "الههٔ خورشید" از چشم چپ یکی از آن‌ها متولد شد.امپراتورهای ژاپن از نسل اولین امپراتورِ ژاپن هستند و اولین امپراتورِ ژاپن هم، نوهٔ "آماتِراسو" یا همان الههٔ خورشید بوده‌است.
آیینه مقدس، شینکیو (به ژاپنی: 神鏡) رایج‌ترین نماد در دین شینتویی است همچنین ممکن است به یاتا نو کاگامی یکی از سه گنجینه مقدس ژاپن اشاره داشته باشد. بنابر گفته‌ها این آینه در معبد ایسه در استان میه ژاپن نگهداری می‌شود.
اِما 絵馬∗ یا ئه‌اوما えうま نگار نذری تشکیل شده از پلاک چوبی کوچک در فرهنگ ژاپنی و آیین شینتو است. بر لوحهٔ اِما حیوانات مختلف و گاه دیگر تصویرهای آیین شینتو به نگارش در می‌آیند. معنی لفظی «اِما» اسب‌نگاره است. این عبارت از ترکیب دو کانجی ئه (絵) به معنی تصویر و اوما (馬) به معنی اسب ساخته شده‌است. این لوحه‌های تصویری به عنوان نذر به معبدهای شینتو برده شده و در آنجا آویخته می‌شود.
آئین بودا در ژاپن در قرن ۸ میلادی کاملاً رواج یافت و به‌طور رسمی پذیرفته شد. در آن زمان لازم شد که میان آئین بومی و قدیم شینتو از یک سو و آئین بیگانه و نورسیده بودایی از سوی دیگر تلفیقی صورت گیرد. در آن هنگام برخی از روحانیون بودایی اعلام کردند در مکاشفات خود دانسته‌اند که خدایان باستانی ژاپن در حقیقت هر کدام بودی ستو بوده‌اند و آنجا ظهور کرده‌اند. همچنین گفتند آماتراسو یعنی خدای خورشید همان ظهور کامل بودا در کشور ژاپن بوده‌است. این مکتب را ریوبو، یعنی شینتوی ترکیبی نامیدند و به تبلیغ آن پرداختند. بدین شیوه آئین شینتو نوسازی شد و احیا گردید.
این سلسله مراتب اداری شینتو الگو گرفته از همتای چینی خود، وزارت آیین ریتسو بود. جینگی-کان مسئول نظارت بر آیین‌ها و روحانیت شینتو در کل کشور بود. ریاست آن را «جینگی هاکو» (神祇 伯) بر عهده داشت. از قرن دهم تا پانزدهم، خانواده امپراتور شیراکاوا به‌طور پیوسته این موقعیت را داشتند.