معنی کلمه خطب در لغت نامه دهخدا
بلبلان گوئیا خطیبانند
بر درختان همی کنند خطب.فرخی.چون از خطب فارغ شدم واجب دیدم انشا کردن فعلی دیگر. ( تاریخ بیهقی ).
کورند و کر هر آنکه نبینند و نشنوند
بر خاک خط ایزد و از آسمان خطب.ناصرخسرو.مونس جان و دل من چیست تسبیح و قران
خاکپای خاطر من چیست اشعار و خطب.ناصرخسرو.از بر عرش کند خطبه آن جاه و محل
هرکه از برکند از شعر و ثنای تو خطب.سنائی.در کتاب لطایف الاَّداب از مصنفات عتبی نوادر اخبار و بدایع خطب و اشعار او بعضی مسطور است. ( ترجمه تاریخ یمینی ).
خطب. [ خ َ ] ( ع اِ ) حال. شان. کار خواه خرد باشد یا بزرگ. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از اقرب الموارد ). ج ، خُطوب. قال فما خطبک یا سامری. ( قرآن 95/20 ). و وجد من دونهم امراتین تذودان قال ما خطبکما قالتا لانسقی حتی یصدر الرعاء و ابونا شیخ کبیر. ( قرآن 23/28 ). قال فما خطبکم یا ایها المرسلون. ( قرآن 57/15 ). || کار بزرگ. حادثه عظیم. ( یادداشت بخط مؤلف ) : این چه خطب و خطر بود که نازل گردید. ( ترجمه تاریخ یمینی ). || ( اِمص ) خواستگاری زن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
خطب. [ خ َ ] ( ع مص ) مصدر دیگر خِطبَه. خِطِیبی ̍؛ خواستگاری کردن زن. ( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ).
خطب. [ خ ِ ] ( ع اِ ) زنی که او را خواستگاری کرده باشند. || مرد زن خواهنده. ( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ). ج ، اخطاب. یقال : هی خطبة و هو خطبها. || خطب نِکح ؛ کلمه ای است که بدان نکاح کنند ویقول الخاطب خطب و یقول المخطوب نکح و کذلک خُطب نُکح. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ).
خطب. [ خ ُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ اخطب و خطباء. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). || خُطب نُکح. رجوع به خطب نِکح شود.
خطب. [ خ َ طَ ] ( ع مص ) تیره مایل بسرخی و زردی و یا مایل بسبزی گردیدن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ).
خطب. [ خ َ طَ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان سراجو بخش مرکزی شهرستان مراغه. واقع در نه هزاروپانصدگزی خاور مراغه به قره آغاج. این ده در کوهستان قرار دارد با آب و هوای معتدل و 190 تن سکنه. آب آن از چشمه ساریلی و محصول آن غلات ، حبوبات و کرچک و شغل اهالی زراعت می باشد. صنایع دستی آنان جاجیم بافی و راهش مالرو است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4 ).