مایه‌ور

غلامان و اسپ و پرستندگان همان مایه‌ور خوب رخ بندگان

چنین گفت کاین مایه‌ور کاروان همی راندم تیز با ساروان

چو پیش آمدش نصر بنواختش یکی مایه‌ور جایگه ساختش

یکی مایه‌ور بود در کاروان که همیشه بود از مقارن نوان

بگیر این سر مایه‌ور جاه او تو را زیبد اندر جهان گاه او

یکی مایه‌ور بود با فر و هوش سر هندوان بود نامش سروش

کند مایه‌ور سنگ و خاشاک جوی مر این را به رنگ و مر آن را به بوی

تویی مایه‌ور کدخدای سپاه همی بر تو گردد همه رای شاه

همان مایه‌ور تیغ الماس گون که سلم آب دادش به زهر و به خون