پایگه

شهنشاه پرسید و بنواختشان به اندازه بر پایگه ساختشان

بخندید ارجاسپ و بنواختش گرانمایه‌تر پایگه ساختش

دست از سر و از پای خودی باید شست تا پایگه سروری آری تو به دست

بحیله پایگه همتش همی طلبد ازین قبل شده بر چرخ هفتمین کیوان

جهاندار چون دید بنواختش میان یلان پایگه ساختش

آگاه شد از پایگه خویش ولیکن در بند شهنشاه بد آنگه که شد آگاه

یکایک بپرسید و بنواختشان به رسم مهی پایگه ساختشان

تا نعمت و اقبال دهد پایگه عز تا محنت و ادبار بود جایگه ذل

هست از آن برتر براق آسمان اصطبل را پایگه کوه سر فرود آرد به خضرای دمن

مگر ز پایگه خود بیفکنند مرا به پیش همه شه سود مرا کنند زیان