آنارشیسم

سؤال اصلی این است که در فلسفه سیاسی این «اقتدار سیاسی تا چه حد و حدودی مشروعیت دارد؟» نقطه نظرات گسترده‌است، از نداشتن مشروعیت بکار گیری اجبار (در فلسفه آنارشیسم) تا نامحدود بودن اختیارات مأموران دولت برای اجرای قانون (در حکومتهای دیکتاتوری توتالیتاریست).

این شرایط مهم هستند زیرا مبنایی برای «آنارشیسم فردگرا» هستند تا ادعا کنند که هر دولتی لزوماً نامشروع است. این بخش از کتاب رد این ادعاست و نشان می‌دهد که برخی از دولت‌ها می‌توانند با مجموعه‌ای از مراحل مشروع شکل بگیرند. انحصار عملاً با مراحل مجاز اخلاقی به‌وجود آمده‌است : 115 و حمایت همگانی، واقعاً بازتوزیع‌کننده نیست، زیرا افرادی که به آن‌ها پول یا خدمات حفاظتی با تخفیف داده می‌شود، حق داشتند که این امر را به‌عنوان جبران ضررهایی که بر آن‌ها تحمیل شده بود، داشته باشند. بنابراین، دولت حقوق کسی را زیر پا نمی‌گذارد.

گلدمن معتقد بود که نظام اقتصادی سرمایه‌داری با آزادی انسان تعارض دارد. او در آنارشیسم و سایر مقالات نوشت: «تنها خواسته‌ای که دارایی می‌آورد، اشتهای پرخوریش برای دستیابی به دارایی بیشتر است، زیرا ثروت به معنای قدرت است؛ قدرت تسلیم کردن، خرد کردن، استثمار کردن، به بردگی کشاندن، هتک حرمت و به زیر کشاندن دیگران.» وی همچنین استدلال می‌کرد که سرمایه‌داری از کارگران انسانیت‌زدایی می‌کند، چنان‌که «تولیدکننده را انحصاراً ذره‌ای از ماشین می‌کند که عزم و ارادهٔ کمتری نسبت به کارفرمای فولاد و آهن دارد.»

آنارشیسم مدرن از تفکرات سکولار یا مذهبی عصر روشنگری خصوصاً استدلال‌های ژان ژاک روسو در مورد مرکزیت اخلاقی آزادی ریشه گرفت.

آنارشیسم اجتماعی با تمام اشکال قدرت اجتماعی و سیاسی، سلسله‌مراتب و ستم، از جمله دولت و سرمایه‌داری مخالف است. بنابراین آنارشیسم اجتماعی آزادی را با برابری اجتماعی مرتبط می‌داند و به حداکثر رساندن یکی را برای بیشینه‌سازی دیگری ضروری می‌داند.

موری راتبارد، از شاگردان میزس، کسیست که سعی کرد اقتصاد اتریشی را لیبرالیسم کلاسیک و آنارشیسم فردگرا ادغام کند. او اولین مقاله‌اش را در دفاع از «آنارشیسم مالکیت خصوصی» در ۱۹۴۹ نوشت، و بعدتر از نام «آنارکو-کاپیتالیسم» استفاده کرد. او احتمالاً اولین کسی بوده که از «لیبرترین» در معنای کنونی حامی سرمایه‌داری اش (در آمریکا) استفاده کرده‌است. او اقتصاددانی تحصیلکرده بود، ولی در فلسفه سیاسی و تاریخ هم سواد داشت. در جوانی خود را بخشی از راست قدیمی در نظر می‌گرفت، که شاخه‌ای ضد-حکومت محوری و ضد مداخله گرایی از حزب جمهوریخواه بود. او در اواخر دهه ۱۹۵۰ مختصراً با این رند مشغول بود ولی بعدها جدا شد.

آنارشیسم سبز یا اکو-آنارشیسم یک مکتب فکری منشعب از آنارشیسم با تأکید ویژه بر دغدغه‌های زیست‌محیطی است. نظریه آنارشیسم سبز، آنارشیسم را فراتر از نقد تعاملات میان انسان گسترش میدهد و شامل نقد تعاملات میان انسان و محیط زیست نیز می‌شود، آنارشیسم سبز در عمل اندیشه ای انقلابی است که نه‌تنها طالب آزادی نوع بشر است بلکه خواهان ایجاد آزادی برای انواع غیر بشری نیز است و هدف آن به وجود آوردن یک جامعه آنارشیست پایدار محیط زیستی است.