آماق

دردنوشان چو درد من دیدند حیث اجری الدموع آماقی

درد هجران تو خون کرد دلم ثم اجری الدم من آماقی

زهی ز خاک درت آب چشمه خورشید خهی غبار درت کحل مردم آماق

مررنا باکناف العقیق فاعشبت. اجارع من آماقنا و مسائل یا منازل یا مناهل انسانیه طول العهد و الم البعد و دهشه الباب فی فرقه الاحباب و هل نعمن من کان اقصر عهدة ثلاثین شهرا فی ثلاثه احوال.

تا آن نگار سیمبر در وی وطن سازد مگر بنگارم از خون جگر خلوتگه آماق را

به خاک سم اسب خسرو عصر که باشد خسروان را کحل آماق

فی القلب دم یسیل من آماقی کی یظهر ما سترت من اشواقی

چه شد آخر کنون که باید کرد خاک پای تو کحل آماقم؟

بار سفر بستند و من چون صید وحشی پای بند ساروا و مِن آماقنا أجروا ینابیع الدّما

ای که هستی ز نظر غایب و حاضر در دل فی الکری طیفک ما غاب عن الآماق