ب

قدّ ترا چو سرو چمن دید سجده کرد گفتا ز من به یک سر و گردن فزون تری

بادهٔ خوشبوی مروق شده‌ست پاکتر از آب و قویتر ز نار

همه در خلق و خوی چون پشه موذی و پرصدا و بی‌بنیان

رسیدن رمضان در میان فصل ربیع رسوم لهو هدر کرد و کار عیش هبا

به تو و زنده روی تو قسم به من و کشته کوی تو قسم

بحر: طویل

وان زلف بنفشه را ز بن برکن مگذار ز زلفکانت دزدد چین

خطبهٔ فرض و منبر حقست در دیار تو خطبه و منبر

خورشید نزد عرصه قدرش چو پشه یست سیمرغ پیش مخلب قهرش کبوترست

از بلندان نظر بلند شود تا نصیب تو چون و چند بود؟