خیاری

علوم او جمله عالم آرا، عقول از درک او خیاری زبان هر خامه نیست یارا، که نفت او را کند تقبل

بدخواه تو خود را ببزرگی چو تو داند لیکن مثل است این که خیاری و کدویی

خاتون اگر خیال خیاری کند، نهد سر چون‌خیار بر سر فکر و خیال خویش

وندر بن این سفجهٔ سیمین کفیده نابوده و نامیخته آهخته خیاری

احمدآباد خیاری، روستایی از توابع بخش دهج شهرستان شهربابک در استان کرمان است.

بسی خفتی، کنون بر کن سر از خواب خری خیره مده مستان خیاری

از بخردان خیاری وز راستان گزینی از بهر این ز یزدان جز راستی نه بینی

نه ببریده به سکین جز خیاری نه دیده رنگ خون جز آب ناری

تو نه عیاری و نز اخیاری آدمی بی‌هنر و بیعاری

خواجه بوبکر مؤدب گفت کی روزی شیخ بوسعید قدس اللّه روحه العزیز مجلس می‌گفت، در میان سخن گفت استاد امام دیر می‌رسد! و بازگفت عجب عجب! ساعتی سخن گفت، دیگر بار گفت ما را دل با استاد امام می‌نگرد کی دوش رنجور بود. چون شیخ این گفت استاد از در درآمد. خروش از خلق برآمد. شیخ روی باستاد امام کرد و گفت یا استاد ما دوش از تو غافل نبودیم، عیادت تو به حکایتی بخواهم گفت: روزی دهقانی نشسته بود، برزگراو او را خیار نوباوه آورده بود. دهقان حساب خانه برگرفت، هر یکی را یکی بنهاد و یکی به غلام داد کی بر پای ایستاده بود، دهقان را هیچ نماند و غلام خیار می‌خورد، خواجه را آرزو کرد، غلام را گفت پارۀ ازآن خیار بمن ده، غلام پارۀ ازان خیار بخواجه داد. دهقان چون به دهان برد طلخ یافت، گفت ای غلام خیاری بدین طلخی را بدین خوشی می‌خوری؟ گفت از دست خداوندی کی چندین گاه شیرین خورده باشم بیک طلخی چه عذر دارم کی رد کنم؟ ای استاد، قطعه: