خندان شکر

تا ترا ز آن پسته خندان شکر بارست لب بنده را زین چشم گریانست خون افشان مژه

بیامد دایه چون بادی بر گل چو گل خندان شکر ریزان چو بلبل

چون بدلسوزی من یار زبان تیز کند بسخن پسته ی خندان شکر آمیز کند

بخنده لب چو گزیدی چه حسرتی خوردیم که پسته لب خندان شکر شکن کردی

اینهمه شادی آنروز که باز ابن یمین بیندش پسته خندان شکر افشان کرده

پسته ی خندان شکر لب چون نباتش می نهند از چه هر دم می نهند از پسته قندش در دهن

چو شکر ریختی از لعل خندان شکر انگشت بگرفتی به دندان