خوش خنده

گرچه رعناست رخ باغ به خوش خنده گل بس شکر خنده تر از غنچه رعنای تو نیست؟

لالهٔ خوش جلوه را عنبرتر در میان غنچهٔ خوش خنده را خرمن گل در کنار

من غرقه میان خون ز گریه خوش خنده زنان تو از کناره

منم عیسی خوش خنده که شد عالم به من زنده ولی نسبت ز حق دارم من از مریم نمی‌دارم

من از غمت خمیده، تو گویی جوان شدی خوش خنده‌ای‌ست اینکه به تدبیر می‌کنی

مشو غافل ز پاس پرده شرم اگرچه همچو گل خوش خنده باشی