خوش نفسی

ننشیند دل من یک نفسی از سر پا تا که در صحبت تو خوش نفسی بنشیند

اینمنزل خجسته که بس روحپرورست از فرخی و خوش نفسی خلد دیگرست

منم فصیح زبان عندلیب خوش نفسی که باغ منقبت از طبع من گلستان است

هان ای دل خاقانی بس خوش نفسی داری از عمر همین مانده است آثار نگه دارش

ز فیض خوش نفسی، خون گرم صهبا را به ناف جام کند مشک ناب شیشه ما

که ازان قوم فرومایه کسی بر نیاورد چنین خوش نفسی

آن نو بهار عدل حسود تو باد دایم چون گل زروی خوش نفسی نه. به کم بقائی

مشنو که مرا جز تو یاری و کسی باشد باتو ز جهان خوشتر گر خوش نفسی باشد

گر به چینِ شکن زلف تو از خوش نفسی دم دعوی بزند مشک سیه رو باشد

تا چو مجمر نفسی دامن جانان گیرم جان نهادیم بر آتش ز پی خوش نفسی