دویم

گشت حسینت شهید با لب عطشان در بر آب فرات و، در بر دویم

دویم آنکه بر تاج و تخت کیان چو حاکم تو باشی نیاری زیان

دویم ره که بر بیست افزود هفت به پیغمبری رخت بربست و رفت

در آغاز بهار زندگانی دویم فصل جوانی

در کوی او دویم چو سگ هر شب و به روز بر خاک راه خفته و خاموش می‌کنیم

گرفت عهد ز ذرات، بر خدایی خویش نخست روز و دویم روز بر خلاف میر

اول – سمنانی: از طرف دروازه شیروان. دویم – فوج خاصه. سیم – فوج تبریزی. چهارم – فوج ارس. پنجم – شقاقی. ششم – نیشابوری. هفتم – مراغه.

ما چنین تشنه به هر سو می دویم از بهر آب ای عجب آبی که ما جوئیم عین ما بود

«در مغز شب پرک دو گونه مغز است یکی سبز و دویم سپید. هرجا که آن مغز سبز بمالند موی آنجا برنیاید و هرجا که مغز سپید مالند موی دراز شوند و در مغز هیچ حیوانی این خاصیت نیست که در مغز شب‌پرک است. آری شب پرک مرغ عیسی است (ع) و چون احوال عیسی پیغمبر همه عجب بود احوال مرغ او هم همه عجیب است»

به روز دویم چون که شد چاشتگاه فغانی ز بالا برآمد به ماه

استخوانی زدر برون انداز که چو سگ می دویم در کویت