تنگ شکر

بنه ای سبز خنگ من فراز آسمان‌ها سم که بنشست آن مه زیبا چو صد تنگ شکر پیشم

دگر ره لعبت طاوس‌پیکر گشاد ز درج لؤلؤ تنگ شکر

آنقدر باش که چون نی شوم از خود خالی گر به آغوش من ای تنگ شکر می‌آیی

سر درج لولوی تر برگشود در شهد و تنگ شکر برگشود

به خدا طوطی و طوطی بچه‌ام جز سوی تنگ شکر می نروم

ای پیک سحرگاهی پیغامی از و سرکن ور تنگ شکر خواهی این نکته مکرر کن

بگل میگفت کای تنگ شکر پاش که ما گشتیم از لعلت گهرپاش

رفتیم به صحرای شکر خیز قناعت صد تنگ شکر از دهن مور گرفتیم

بس که تو زان دهن تنگ وزان تنگ شکر طعنه اندر نمک و پسته و شکر زده ای

زانگاه که عطار تو را تنگ شکر خواند در وصف تو شعرم ز شکر باز ندانم