اشلون

گزارش پارلمان اروپا نتیجه‌گیری کرد که به نظر، اشلون نوعی روش دسته‌بندی ترافیک سیگنال گردآوری شده است تا ابزار تحلیل گسترده.

ایستگاه وایهوپای در دره وایهوپای در نزدیکی بلنیم به عنوان مجموعه نظارت بر ارتباطات ماهواره‌ای از سال ۱۹۸۹ (میلادی) آغاز به کار کرد. کیث لاک، این مجموعه را بخشی از برنامه اشلون می‌داند. دربارهٔ جزئیات این پایگاه، دانش کمی وجود دارد اما باور بر این است که ایستگاه وایهوپای، همه تماس‌های تلفنی، دورنگار، ایمیل، و داده ارتباطی رایانه‌ای را رهگیری می‌کند. این پایگاه، هدف معمولی برای معترضان و کنشگران است که تلاش دارند بسته شود. کارزار ضد پایگاه‌ها وایهوپای، هر سال روبروی این پایگاه تظاهرات برگزار می‌کنند.

ستاد ارتباطات دولت، همکاری دوجانبه یا چندجانبه با سازمان‌های اطلاعاتی همتای خود، در سراسر جهان دارد. اصلی‌ترین این سازمان‌ها آژانس امنیت ملی (آمریکا)، تشکیلات امنیت ارتباطات (کانادا)، اداره سیگنال‌های استرالیا (استرالیا)، و دفتر امنیت ارتباطات حکومت (نیوزیلند) هستند که بر پایه سازوکار توافق یوکوسا (که یک توافق همرسانی گسترده اطلاعات است) اطلاعات بدست‌آمده از طیف وسیعی از روش‌های گردآوری اطلاعات را همرسانی می‌کنند. ادعا می‌شود که این روابط، شامل روش‌های مشترک گردآوری اطلاعات هستند که همانند سامانه اشلون، و همچنین محصول واکاوی شده است.

در ۱۹۸۲ جمیز بامفورد خبرنگار تحقیقی و نویسنده، کتاب قصر معما را نوشت. او در این کتاب، نگاه عمیقی به شیوه کار آژانس امنیت ملی آمریکا، و سپس یک آژانس فوق سری، و عملیات شنود با اسم رمز «شامراک» نوشت. آژانس امنیت ملی آمریکا از اسم رمزهای بسیاری استفاده می‌کرد و «شامروک» اسم رمز اشلون تا پیش از ۱۹۷۵ بود.

اگرچه اتحاد یوکی‌یواس‌ای بیشتر با نام اشلون پیوند خورده‌است اطلاعات پردازش‌شده به چندین منبع وابسته است و اطلاعات همرسانی‌شده، محدود به شنود الکترونیک نیست. جدول زیر، نگاه کلی از آژانس‌های دولتی همکار و مسئولیت‌های مربوط آنها در جامعه فایو آیز را نشان می‌دهد:

در آمریکا، قانون‌گذاران کنگره هشدار دادند که ممکن است از سامانه اشلون برای نظارت بر شهروندان آمریکا نیز استفاده شود. در ۱۴ مه ۲۰۰۱ حکومت فدرال ایالات متحده آمریکا همه نشست‌ها یا کمیته موقت تحقیقی پارلمان اروپا دربارهٔ اشلون را لغو کرد.

ایستگاه تانگی‌موآنا در نزدیکی پالمرستون نورث در سال ۱۹۸۲ (میلادی) آغاز به کار کرد که جایگزین پایگاه ارتباطات نیروی دریایی ایریرانگی در نزدیکی وایئورو شد. به باور فدراسیون دانشمندان آمریکایی، ایستگاه تانگی‌موآنا بخشی از برنامه اشلون است. این نقش، نخستین‌بار در سال ۱۹۸۴ (میلادی) توسط پژوهشگر صلح، اون ویلکس فاش شد و روزنامه‌نگار مستقل و کنشگر صلح، نیکی هگر دربارهٔ جزئیات آن پژوهش کرد.

در ویرایش ۸ ژانویه ۲۰۰۶ روزنامه سوئیسی زونتاگ بلیک، سند شنود الکترونیک شده‌ای مربوط به سامانه رهگیری اونیکس سوئیس (سامانه‌ای مانند اشلون در توافق یوکوسا) به تاریخ ۱۰ نوامبر (۲۰۰۵؟) را منتشر کرد. ظاهر این دورنگار از سفارت مصر در لندن به وزیر امور خارجه مصر، احمد ابوالغیط فرستاده شده بود و می‌گفت که ۲۳ شهروند عراقی و افغان در فرودگاه بین‌المللی میهایل کوگیالنیچونو در نزدیکی کنستانتسا در رومانی، بازجویی شده‌اند. بر پایه همین سند، مراکز بازجویی مشابهی در بلغارستان، کوزوو، مقدونیه شمالی، و اوکراین وجود دارند.

بسیاری از گزارش‌های اشلون، بر رهگیری ماهواره‌ای آن تمرکز می‌کنند. شواهد پیش از گزارش پارلمان اروپا نشان دادند که با وجود جدایی بین سامانه‌های آمریکایی-بریتانیایی اما همگی آنها در مکان‌هایی هستند که می‌توانند بر ارتباط‌های کابل‌های ارتباطی زیردریایی، مخابرات ریزموج، و دیگر روش‌ها نظارت کنند. گزارش پارلمان اروپا تأکید می‌کند که رهگیری ارتباطات خصوصی لزوماً محدود به سازمان‌های اطلاعات خارجی آمریکا و بریتانیا نمی‌شود.

بر اساس داده‌های فاش شده توسط ادوارد اسنودن به نشریه آنلاین اینترسپت در ۳ اوت ۲۰۱۵، برای نخستین‌بار بین ژانویه ۲۰۱۱ تا ژوئیه ۲۰۱۲ دو خبرنامه داخلی آژانس امنیت ملی آمریکا تأیید کردند که این آژانس از نام «اشلون» استفاده می‌کند و در آن خبرنامه‌ها جزئیاتی از اهداف پروژه مشخص شد: اشلون بخشی از برنامه پوششی به نام برنامه پوششی بزرگتر به نام «فراستینگ» بود. فراستینگ در سال ۱۹۶۶ بدست آژانس امنیت ملی آمریکا برای گردآوری و پردازش داده از ماهواره‌های مخابراتی آغاز شده و دو زیر برنامه داشت: