ارنه

پیر یکرنگ من اندر حق ازرق پوشان رخصت خبث نداد ارنه حکایت‌ها بود

مگر اجل برهاند مرا ز عشق، ارنه به زندگی نتوانم رها شدن ز شما

غرض ذات تو بود ارنه نگشتی بنی آدم به کرمنا مکرم

گر کند ماه خدا، ما را زان ماه جدا کافریم ارنه پی مذهب دیگر گیریم

چشم ارنه روزگار بچشم تو بیندی تیره چو مسندت شودی روزگار چشم

بنگاشت مژده بر دو رخم راز دل ارنه کی بر دو رخ از خون دو دیده رقمستی

جنگ جستند ارنه بس جستند که چو شه تره بر گذر رستند

یک ناوک ارنه در دل صد پاره بشکند رنگ نفاق بر رخ سیاره بشکند

مگر در زلف خوبان باشد ارنه به ملکش نیست رسم بیقراری