اجنادین

نخستین وقایع‌نگاری محلی قابل استناد گزارش از درگیری نظامی مستقیم بین مسلمانان و رومیان در ماه فوریه سال ۶۳۴ میلادی در مکانی به نام داثِن در ۲۰ کیلومتری شرق غزه می‌کند. جزئیات چندانی از نبرد داثن نقل نشده‌است اما گفته می‌شود پس از «گریز» رومی‌ها، ۴۰۰۰ هزار غیرنظامی توسط اعراب قتل‌عام شده‌اند. منابع اسلامی مدعی به قتل رسیدن سردار رومی در این نبرد هستند. با ادامه دست‌اندازی اعراب به سرحدات بیزانس و نزدیک شدن آن‌ها به سکونتگاه‌های بزرگ، فرماندار رومی فلسطین خود را مکلف به مداخله دید. نیرویی گرد آورد و از قیصزیه به سمت بیت جبرین در جنوب رفت. سپاه بیزانس در راه در کمین مسلمانان افتاد و متحمل شکست سختی در نبرد اجنادین در ماه ژوئیه سال ۶۳۴ میلادی شد.

متعاقباً خالد علیه قبایل عمدتاً عرب مسیحی و پادگان‌های ایران ساسانی دره فرات در عراق حرکت کرد. او توسط ابوبکر به فرماندهی ارتش مسلمانان در سوریه منصوب شد. او افراد خود را در یک راهپیمایی غیرمتعارف در طول مسیر طولانی و بی آب از بیابان شام رهبری کرد که شهرت او را به عنوان یک استراتژیست نظامی افزایش داد. در نتیجه پیروزی‌های قاطع به رهبری خالد علیه بیزانس در اجنادین (۶۳۴م. /۱۳ه‍.ق)، فحل (۶۳۴م. یا۶۳۵م. /۱۳ه‍.ق یا۱۴ه‍.ق)، دمشق (۶۳۴م. –۶۳۵م. /۱۳ه‍. ق–۱۴ه‍.ق)، و یرموک (۶۳۶م. /۱۵ه‍.ق)، ارتش راشدین بیشتر شام را فتح کرد.

پس از فوت ابوبکر و شروع خلافت عمر بن خطاب، خالد توسط عمر از فرماندهی لشکر مسلمانان در ایران برکنار شد. پس از آن، او به فرماندهی سپاه اسلام در جنگ علیه امپراتوری بیزانس گماشته شد. خالد در فتح شام، نبرد اجنادین، نبرد فحل، محاصره دمشق، نبرد یرموک و چندین نبرد دیگر نقش فرماندهی را برعهده داشته و در تمامی این نبردها پیروز جنگ بود. این درگیری‌های پی در پی به‌طور جمعی باعث عقب‌نشینی نیروهای بیزانسی از شام تحت فرمان هراکلیوس شد. خالد در مدینه یا حمص در سال ۶۴۲ درگذشت. مقبره‌ای منسوب به او در مسجد خالد بن ولید در شهر حمص در سوریه قرار دارد.