ابن میمون

به عنوان ترجمه، تَرگم‌ها تا حد زیادی بازتاب‌دهنده تفسیر میدراشی از تنخ در زمانی هستند که نوشته شده‌اند و به دلیل ترجیح قرائت‌های تمثیلی بر انسان‌انگاری قابل توجه هستند. (مثلا ابن میمون در «دلالة الحائرین» (راهنمای شگفت‌زدگان) اغلب به این موضوع اشاره می‌کند) این امر هم در ترگم‌هایی که کاملاً تحت اللفظی هستند و هم در ترگم‌هایی که دارای بسط‌های میدراشی زیادی هستند، صادق است. در سال ۱۵۴۱، الیاس لویتا «سِفرِ مِتورگِمان» (کتاب مترجمان) را نوشت و منتشر کرد که در آن همه واژه‌های آرامی موجود در تَرگم را توضیح داد.

وی با نقد تعداد بسیاری زیادی از آثار ارسطو و ابن میمون، کوشید ارسطوگرایی را ابطال کند. کرکساس برخلاف این اندیشمندان، به وجود خلأ پایان‌ناپذیر بیرون از جهان خاکی، باور داشت. از این رو، به دیدگاه او دیگر جهان‌ها می‌توانستند وجود داشته باشند. کرشکاش با فرض وجود امر نامتناهی، تصور ارسطویی محرک غیرمتحرک را که مبتنی بر عدم امکان تسلسل علل است، مورد تردید قرار می‌دهد؛ به همین دلیل برهان‌های ابن میمون در مورد وجود خدا، وحدانیت او و غیرمادی بودن او را فاقد اعتبار می‌داند، و آن‌ها برگرفته و برپایه مفهوم تناهی تلقی نموده‌است. علاوه بر این، کرشکاش با نظریه ابن میمون مبنی بر غیرممکن بودن انتساب صفات ایجابی به خدا مخالفت نموده‌است.

در درازای قرون وسطی، جوامع یهودی اروپا نیز دارای نویسندگان برجسته فراوانی بودند. از جمله شناخته‌شده‌ترین و تأثیرگذارترین آنها می‌توان ابن میمون از کوردوبا و راشی از تروا را نام برد.

قیمحی علاوه بر تحقیقات متنی و فقه اللغة، به موضوعات فلسفی نیز می‌پرداخت. او متأثر از عقل‌گرایی ابن‌عزرا و ابن میمون بود. عقیده جنجالی قیمحی درباره نبوت پیامبران بود. او برداشت خود را از نبوت برپایه نظرات ابن میمون بنا کرد، ولی از پذیرفتن نظرات بنیادگرایانه ابن میمون مبنی بر این که پیامبری فقط در انحصار خاندان بنی‌اسرائیل است، سرباز زد. او معتقد بود که غیریهودیان نیز می‌توانند نبوت کنند. برخی از نظرات قیمحی، مورد مخالفت بسیاری از دانشمندان یهودی از جمله یهودا بن الفخار، یعقوب عیمدن و داوود بن سلیمان بن ابی زیمزا قرار گرفت.

از نظر تاریخی، برخی از نویسندگان و دانشمندان یهودی، عیسی را به عنوان مضرترین «پیامبر دروغین» دانسته‌اند. و دیدگاه‌های سنتی دربارهٔ عیسی عمدتاً منفی بوده‌است، اگرچه دانشمندان یهودی تأثیرگذار در قرون وسطی از جمله یهودا هلوی و ابن میمون عیسی را به‌عنوان یک چهره مقدماتی مهم برای جهانی آینده توحید اخلاقی می‌دانستند.

زراحیا تفسیری فلسفی بر کتاب امثال سلیمان نوشت که در سال ۱۲۸۸ اتمام یافت. تفسیر دیگر او بر کتاب ایوب دربردارنده بسیاری واژگان عربی‌است که عده‌ای را برآن داشته‌است که او به زبان عربی سخن می‌گفته‌است. او همچنین تفاسیر متعددی بر آثار ابن میمون و ارسطو نوشته است.

موسی ابن میمون در این باره می‌نویسد: «ما برای برطرف کردن نیاز به بیگانه (جنتیل) قرض نمی‌دهیم، بلکه برای گرفتن بهره و تحمیل خواست خودمان این کار را می‌کنیم؛ در حالی که انجام چنین کاری با برادران یهودی‌مان حرام است.»

همچنین در این دوره، ادیان پیشین نیز درگیر تحولاتی شدند. به عنوان مثال، در دوره هلنیستی، یهودیان به اطراف جهان پناه برده بودند و این تبعیضات انحصاریت مذهبی را به چالش کشید. برای مثال، در دوره هلنیستی، پیامبر یهودی موسی، به نام موسی ابن میمون، تلاش کرد تا تفسیری را برای تورات بیان کند که قابل درک برای مردم خارج از جامعه یهودی باشد. این تفسیر، با نام «میشناه تورات» شناخته می‌شود و به عنوان یکی از کتب مقدس یهودیان شناخته می‌شود.

این قانون تنها به غذاهایی اعمال می‌شود که برای خوردن پخته می‌شوند و غذاهایی که به صورت خام مصرف می‌شوند اگر به صورت کامل توسط جنتیلها ایجاد شوند در صورتی که از مواد کوشر تهیه شده باشند کوشر هستند. ابن میمون فیلسوف یهودی اعتقاد دارد که این قانون برای جلوگیری از دعوت شدن یهودیان به خانه جنتیلها برای صرف غذا که ممکن است باعث ازدواج یهودی و جنتیل شود ایجاد شده بوده است.

او آثار مختلفی نوشته است که شامل تفسیر تورات، تفسیر آثار ابن میمون، تفسیر میشنا، دو مجموعه پرسش و پاسخ در موضوعات فلسفی و شرح اصول (در تبیین اصول سیزده‌گانه ابن میمون) می‌باشد.