ویتنام جنوبی

در این عملیات نیروهای جبهه ملی آزادیبخش ویتنام جنوبی یا ویت‌کنگها به نیروهای ویتنام جنوبی و آمریکایی حمله کردند. در سایگون این نیروها توانستند به داخل محوطه سفارت آمریکا نیز برسند. ( منبعی وجود ندارد )

اکثر جمهوری خواهان از سیاست ویتنامی سازی نیکسون-فورد-کیسینجر (این که جنگیدن در جنگ ویتنام به ویتنام جنوبی با سلاح‌های آمریکایی واگذار شود) و سیاست تنش زدایی آنها با اتحاد جماهیر شوروی و چین حمایت کردند. جناح محافظه کار، به رهبری ریگان، تنش زدایی با اتحاد جماهیر شوروی را محکوم کرد اما در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ۱۹۷۶ توسط فورد شکست خورد. هنگامی که فورد در انتخابات بعدی رقابت مجدد خود را به جیمی کارتر از دست داد، رویکرد ریگان بر حزب مسلط شد.

در ۳۰ آوریل ۱۹۷۵ نیروهای ویتنام شمالی سایگون را گرفتند و جنگ ویتنام به پایان رسید. در سال ۱۹۷۶ انتخاب مجلس ملی، راه را برای وحدت مجدد شمال و جنوب ویتنام فراهم نمود. (ذکر شده در مفاد قرار داد پاریس ۱۹۷۵)[نیازمند منبع] قابل توجه اینکه ویتنام شمالی هیچگاه به ویتنام جنوبی لشکر نکشیده بود (تا ۱۹۷۵) و سیاست این کشور از ابتدا تا سال ۱۹۷۵ تجهیز ویت کنگ‌ها و حمایت همه‌جانبه و تمام عیار از آنها بود. آمریکا هم هیچگاه به ویتنام شمالی لشکر نکشید. (شاید از بیم چین و شوروی).

۷۵–۱۹۵۹: جنگ ویتنام. تعداد مشاوران نظامی آمریکا در ویتنام جنوبی افزایش یافت. در اوت ۱۹۶۴ در جریان ماجرای خلیج تونکن، آمریکا وارد جنگ رسمی با نیروهای ویتنام شمالی شد. تا سال ۱۹۶۹، تعداد نظامیان آمریکایی در ویتنام به ۵۴۳ هزار نفر رسید.

در همین برههٔ زمانی، همسایه شرقی کامبوج، یعنی ویتنام نیز درگیر جنگ برای استقلال از فرانسویان بود. در سال ۱۹۵۴ فرانسویان از ویتنام بیرون رانده شدند و دو کشور ویتنام شمالی کمونیست و ویتنام جنوبی متمایل به غرب (پشتیبانی شده از طرف ایالات متحده آمریکا) به وجود آمدند. سپس در فاصله کوتاهی جنگ داخلی در این کشور شدت گرفت و گروهی با نام ویت‌کنگ، متشکل از شبه نظامیان ویتنامی کمونیست (پشتیبانی شده توسط دولت ویتنام شمالی و چین) در جنگل‌های ویتنام جنوبی مستقر شدند و علیه ارتش کشور ویتنام جنوبی به مبارزه پرداختند. در سال ۱۹۶۴ ایالات متحده آمریکا در مبارزه با کمونیست‌ها با ویتنام وارد جنگ شد.

در سال ۱۹۶۷، باربیش در ارتش ایالات متحده ثبت نام کرد و در برنامه آموزشی پرستاران ارتش شرکت کرد. دو سال بعد، او به بیمارستان واحد ۹۱ در منطقه نظامی چولای در ویتنام جنوبی فرستاده شد و یک سال در آنجا خدمت کرد.

در ۱۶ مارس ۱۹۶۸، تعداد ۳۴۷ تا ۵۰۴ شهروند غیرنظامی جمهوری ویتنام جنوبی توسط سربازان ارتش آمریکا به قتل رسیدند. اکثر قربانیان غیر نظامیان زن و کودک بودند. قبل از قتل، برخی از قربانیان مورد تجاوز، شکنجه و قطع عضو نیز قرار گرفته بودند. برخی از اجساد نیز در جریان کشتار توسط سربازان قطعه قطعه شده بودند.

برخی روحانیون بودایی در دهه ۱۹۶۰ همچون تچ کوانگ دوک در ویتنام جنوبی توجه جهان غرب را نسبت به اعتراضات علیه رئیس‌جمهور نگو دین دیم به وسیله خودسوزی جلب کردند. حوادث مشابهی در اروپای شرقی همچون مورد یان پالاخ پس از حمله پیمان ورشو به چکسلواکی اتفاق افتاد. در ۱۹۷۰ یک دانشجوی زمین‌شناسی یونانی به نام کستاس جورجاکیس در ایتالیا خود را به آتش کشید تا علیه نظامی‌گری در این کشور بیان کند.

سیا از رابینز با ستاره ای بر روی دیوار یادبود در ساختمان مقر خود در لنگلی، ویرجینیا تقدیر نمود. این دیوار به پرسنل به قتل رسیده در خلل کار برای آژانس ادای احترام می‌نماید. با این شرایط حال، آژانس برای سال‌ها اسم رابینز را از کتاب افتخار نمایشگاه که نام‌هایی از کارمندان به قتل رسیده را لیست بندی می‌نماید پاک می‌کرد، چون رابینز به دلیل بیم‌های امنیتی در غاشیه یک کارمند وزارت خارجه کار می‌نمود. در می ۲۰۱۱، لئون پانتا، رئیس سیا گزارش داد که اسم رابینز در کتاب افتخار ثبت خواهد شد. رابینز بعد از مرگ توسط تران ون دو وزیر امور خارجه ویتنام جنوبی مدال افتخار را کسب نمود.