نوک جنوب

جزیره سن کریستوبال ۵۵۸ کیلومتر مربع مساحت دارد؛ و بلندترین نقطه آن ۷۳۰ است. جمعیت آن تقریباً ۶۰۰۰ نفر است. جزیره سن کریستوبال حاصلخیزترین جزیره مجمع‌الجزایر گالاپاگوس است و از نظر جمعیت پس از سانتا کروز مقام دوم را دارد. پایتخت مجمع‌الجزایر گالاپاگوس پوئرتو باکوریزو مورنو در نوک جنوب غربی این جزیره واقع شده‌است.

پست‌ترین نقطه کشور در سطح دریا در امتداد ساحل است و بالاترین آن مورن دیابلوتینز (۱٬۴۴۷ متر (۴٬۷۴۷ فوت)) است). ساحل منتهی الیه جنوب غربی جزیره شامل یک دهانه بزرگ زیردریایی فرو ریخته‌است. بخش‌هایی از لبه آشکار این دهانه، نوک جنوب غربی جزیره در اسکاتز هد را تشکیل می‌دهد. منابع طبیعی شامل کشاورزی، نیروی برق‌آبی و الوار می‌باشد.

توباگو کوهستانی است و ارتفاعات آن به ۵۵۰ متر می‌رسد. این جزیره دره‌های عمیق و حاصلخیز دارد و نوک جنوب غربی جزیره دارای سکوی مرجانی است. اگرچه توباگو منشأ آتشفشانی دارد، هیچ آتشفشان فعالی در آن وجود ندارد. جنگل ۴۳ درصد از جزیره را پوشش می‌دهد. سیل و فرسایش خاک در توباگو شدیدتر از ترینیداد است. خط ساحلی با خلیج‌های متعدد، سواحل و دشت‌های ساحلی باریک پس و پیش رفتگی زیادی دارد.

زنجیره‌های جزایر آنامباس و ناتونا طاق‌هایی را ایجاد کرده‌اند که نوک جنوب شرقی شبه جزیره مالایی را به نوک غربی بورنئو متصل می‌کند. این، مرز شمالی دریای ناتونا را ایجاد می‌کند. در همین حال، در جنوب، سواحل جنوب شرقی سوماترا، جزایر لینگگا، جزایر بانگکا و بلیتونگ مرز جنوبی دریای ناتونا را تشکیل داده و دهانه آن را به تنگه کریماتا و دریای جاوه ایجاد می‌کنند.

خلیج منار خلیج کم عمق بزرگی است که بخشی از دریای لاکادیو در اقیانوس هند را تشکیل می‌دهد. این خلیج بین ساحل غربی سری‌لانکا و نوک جنوب شرقی هند، در منطقه ساحل کوروماندل قرار دارد. زنجیره ای از جزایر و صخره‌های کم ارتفاع معروف به پل آدم که شامل جزیره منار نیز هست، خلیج منار را از خلیج پالک که در شمال بین سری‌لانکا و هند واقع شده‌است، جدا می‌کند. فیل دریایی در این خلیج یافت می‌شود.