معجمه

این شعر نشان‌گر آن است که ذال معجم در زمان او در حال ناپدید شدن بوده است؛ زیرا در غیر این صورت نیازی به گوشزد کردن آن نبوده است. در حقیقت «ذال معجم» مرحله‌ی میانی انتقال «ت» پایانی در فارسی میانه به «د» در فارسی نو است. نخستین بار فرخی سیستانی این قاعده را رعایت نکرده است و واژگان منتهی به «د» عربی را با واژه‌های منتهی به «د» فارسی قافیه کرده‌است؛ یعنی در لهجه‌ی محلی وی تبدیل «ذ» به «د» مدت‌ها پیش از او روی داده بوده است.. شمس قیس رازی در المعجم به همین تفاوت لهجه‌های محلی اشاره می‌کند: «در زبان اهل غزنین و بلخ و ما[و]راءالنهر ذال معجمه نیست و جمله دالات مهمله در لفظ آرند». در فارسی امروزین، ذال معجم در چند واژه همانند «گذشتن» و «گذاردن» باقی مانده است.