مشکین رسن

چه با رسن نکوتر و چاه ذقنت را زلف دراز توست چو مشکین رسن شده

درازای شب یلدای هجران مپرس از من از آن مشکین رسن پرس

گشت چو آن کاکل مشکین رسن از نم خون نافه مشک ختن

آمد بلب از چاه زنخدان تو جانم گر در کفش از زلف تو مشکین رسن آید

ز آرزوی آن دوتا مشکین رسن ماه نو خود را چو چنبر بشکند

زلفکا، وه، وه، تو آن مشکین رسن پرچین نقابی کت جهانی دل گرفتار است در هر پیچ و تابی

از آن مشکین رسن یعنی که زلفت مرا در گردن جان چنبر انداز

در ته چاه زنخدان تو افتاد دلم دستگیرم خم آنزلف چو مشکین رسن است

هستم سگت ای چه ذقن زنجیرم آن مشکین رسن سگ را ز دم طوق است و من آن قد یکتا داشته

بر امید آن دوتا مشکین رسن پای تا سر همچو چنبر مانده‌ام