گهربار

هر مِیِ لعل کز آن دستِ بلورین سِتَدیم آبِ حسرت شد و در چشمِ گهربار بِمانْد

ای منعمی که با کف گوهر فشان تو محتاج بحر و ابر گهربار نیستم

در دامن محشر رگ ابری است گهربار مژگان تواز گریه اگرترشده باشد

و یا به ابر گهربار درفشان گفتن که بر بنات از طریق لطف ببار

گهی غوّاص باشی گه گهربار گهی زهر آوری گاهی شکربار

کنونم می‌جهد چشم گهربار چه خواهم دید! بسم‌الله دگر بار

نهنگی گهربار دارم به کف که گیتی چو آتش بسوزد ز تف

یک بحر در حقیقت و امواج مختلف وان موج هم ز بحر گهربار آمده

عاشقان زُمرهٔ اربابِ امانت باشند لاجرم چشمِ گهربار همان است که بود

چشمی که گهربار نباشد چه کند کس آن جام که سرشار نباشد چه کند کس