گنه کاری

فرو پوش چشم از گنه کاری ام ببخشای بر مویه و زاری ام

بر گنه کاری خود گرچه مقریم ولی نالهٔ زار و رخ زرد گواه آوردیم

چو بگزیند گنه کاری بدین گیتی پناه او بدان گیتی نیاید یاد کس را از گناه او

یا امیرالمؤمنین این بنده‌ات از گنه کاری شده شرمنده‌ات

از ندامت پشت دستم گرچه روی دست شد بر کف ایستادست دامان گنه کاری مرا

چو وحشی جز گنه کاری ندارم تو میدانی که من خود در چه کارم

تو آن کریم نژادی ، کجا گنه کاری بخشم تو ز تو هرگز ندید باد افراه

دل بهر عضو تو صد جاست گرفتار فسون کس ندیده است گنه کاری و زندانی چند

من آن کسم که ندارم به جز گنه کاری کجاست خود چو من اندر جهان گنه‌کاری؟

اگر ایمان قوی داری میندیش از گنه کاری چه گر نااهل کرداری هم آخر ز اهل ایمانی