گل ابر

دلم از گریه مستانه مدد می طلبد این گل ابر نظر بر لب دریا دارد

به گل ابر بهاران نبود دهقان را این امیدی که به دامان تر خود داریم

صدف گوهر چمن گل ابر باران دل وفا دارد ندارد هرکه امیدی به کس چون من تو را دارد

از گل ابر آسمان یک دامن پر گل شده است کان لعل از هر رگ سنگی پدیدار آمده است

شوخ چشمی های خوبان هم بلاست خنده ی گل ابر را تر کرده است

گرد هلال رشک تو بس که گرفته روی گل ابر وفا به شستن روی چمن نمی‌کند

باد آمد و گشاد نقاب از رخانِ گل ابر آمد و نهاد گهر در میانِ گل

هر گه از فیض هوا قد بکشد سبزهٔ مینا پنبهٔ شیشهٔ گل ابر شود دور نباشد

می‌کشان را بر سر خاکم بساطی چیده‌اند در غبار من گل ابر بهاران کم مباد

صف زد حشم بهار پیرامن گل ابر آمد و پر کرد ز در دامن گل