چیپال

امیر اگره چیپال از سر گنبد فرو دوید و به پست آمد از بلند حصار

حلقه در گوش به پا بوس تو چیپال آمد تاج بر دوش به درگاه تو خاقان آورد

به هند آنبهٔ پیل او برد چیپال به روم غاشیهٔ اسب او کشد قیصر

به نام و گهر او ز چیپال بود جوان و خردمند و با یال بود

زدم گردن فور قتال را گرفتم به چین جای چیپال را

چورای کوره و داود و نامور چیپال چو دلهرا بخرو و دو صد هزار دگر

نعل سمند و افسر شروان شهان به قدر از تاج قیصر و سر چیپال درگذشت

یافته‌های باستان‌شناختی سابقهٔ بودوباش در این شهر را زمانی میان پس از امپراتوری گوپتا و قبل از شاهنشاهی کوشان می‌داند. در ۴۰۲ هجری قمری سلطان محمود غزنوی آهنگ این شهر را که مقام والایی نزد هندوان داشت کرد و به خواهش چیپال فرمانروای آن منطقه برای پذیرش باج و صرف نظر کردن از تصرف آنجا وقعی ننهاد. هنگامی که او به تانیسر رسید شهر را تخلیه شده یافت. به دستور او بت بزرگ معروفی به نام جَکرَسوِم (چکرسوان) را به غزنین بردند و بسیاری از بتان را شکستند و شهر را تاراج نمودند.

ای به‌کاخ تو چاکری چیپال وی به قصر تو خادمی فغفور

بر دل تیره نهاده پیش یزدان برده اند داغ تمییز تو ای شاه جهان چیپال و خان

شرم ازین رسم زشت، سکه چیپال را کوب ز پس یافتن، رخ به صنم داشتن