چهره گشای

گیرم که صاف طینتی آیینه خو مباش افشای راز چهره گشای صفا مکن

چو گشته چهره گشای تو ز آب و رنگ وجود هزار ناز ز هر جانبت کشیده خدا

چون پنجه خورشید کند خیره نظر را دستی که شود چهره گشای صفی آباد

خامهٔ ما نیست طلع، چهره گشای بهار نایب عیسی است ماه، رنگرز شاخ سار

خط تو چهره گشای بهار آینه است تبسمت گل جیب و کنار آینه است

دوش ار زباد سر دم لب خنده زد چمن چهره گشای غنچه نسیم سحرگه است

(در خموشی لب من چهره گشای رازست پشت این آینه از ساده دلی غمازست)

بدان نفس که نسیم بهار چهره گشای نقاب نسترن و گیسوی بنفشه گشاد

برباید بکلک چهره گشای خم نون از شکنج گیسوی کاف