نان ریزه

چو نان پخته ز تاب تو سرخ رو بودم چو نان ریزه کنونم ز خاک ره برچین

به گلخن از پی نان ریزه راستی به از آن به ظلم طاق و رواق از فلک برآوردن

نیک بختیت آرزو باشد فضول از سر بنه رو بر سید شو و از خوان او نان ریزه چین

رسید صحنک ماهیچه، نان ریزه مخور ز چاکران نبود حاصلی چو میر آمد