ناله کنان

بشنو، که جرس ناله کنان میگوید: یک قافله دل ز کویت اینک رفتند

بگرفته یکی ناله کنان دامن عمه رو کرد: یکی گریه کنان بر سر بابا

ز ناله گویم یا از جمال ناله کنان ز ناله گوش پرست از جمالش آن عینا

گر چنین دست به شمشیر ستم خواهی برد هر دلی ناله کنان رو به خدا خواهد رفت

کیست آن مه که چو جولان دهد از ناز فرس دل عُشّاق شود ناله کنان هم چو جرس

در غم فرقت او ناله کنان با دل ریش گه گهی زار بگرییم و گهی می خندیم

زار ناله کنان درین کهسار بر سر و برزنان درین زندان

بنده خسرو که ز تو دیده بپوشید و برفت چون میسر نشدش، ناله کنان باز آمد

در کامه هر ماهی شستی است ز صیادی آن ناله کنان آوه وین ناله کنان ای وه

در زیر بار ناله کنان خواب می روی خیزی ز جای همچو ضعیفان پا گران