گریه کنان

عالمی گریه کنان بر غم من در غم عشقت من بدان شاد که گشتم بغم عشق تو قایل

واله و حیرت زده و مستهام خنده زنان گریه کنان می خرام

بچمن گریه کنان رفته ز گل پرسیدم بچه تاریخ برون قدسی از این بستان شد

خون سیه ریخت، ز چشم سیاه؛ گریه کنان گفت که: واحسرتاه

ساربان گریه کنان بود چو محمل می‌برد راه می‌کرد گل و ناقه در آن گل می‌برد

این یکی خنده زنان رفته بسر منزل وصل وان یکی گریه کنان مانده در اطلال و فقار

جان چو نوح است ز طوفان بدن گریه کنان هست در بحر حقیقت دل پرخون زورق

از جدایی من و یار ابر ز تأثیر بهار من جدا گریه کنان ابر جدا یار جدا

می رود غافل واز پس نکند یار نگاهی که نزاری ز پی اش گریه کنان نعره زنان جامه درآن است

دلیل راحت ملک عدم همین کافی است که طفل گریه کنان آید از عدم بیرون