مزرع

درین مزرع بجز نور علی کیست که بخشد خرمنی بر خوشه چینی

آن روز مرا مزرع امید شود سبز کز دانه خال تو ز خط آه برآید

آن خال سیه نگر که چون مور در مزرع حسن خوشه چین است

تا بجز ماشطه ی نامیه از سبزه کسی وسمه برابر وی زنگاری مزرع نکشد

در باغ و مزرع همه کس برگ ریز شد ما را درخت و شاخ ز باد خزان فتاد

منشین بی نفس گرم، که در مزرع عشق کام صد خرمن امید برآرد شرری

حاصل این مزرع ویران به جز تشویش نیست ار خراج آسودگی خواهی، به سلطانش گذار

بود تا مزرع جهانش جای تخم خیرات جاودانی کشت

در مزرع سلوک ز باران فیض او تخم ارادت همه در نشو و در نماست

سنبلت را باد اگر برداشت از رویت مرنج مزرع حسن رخت را خوشه چین خرمن است