مرنج

جامی گر آن صنم ز تو بیگانه شد مرنج این بخت بس تو را که سگش آشنای توست

گر سارمت فکار به زخم سخن مرنج چون خنجر زبان مرا آب داده‌ای

گر می کنیم ناله ز شوق رخت مرنج کز شوق گل خوش است ز بلبل ترنمی

نافه با زلف تو دارد گر خیالی زو مرنج کز خیال کج دماغ نافه را سودا گرفت

مشو رنجه ز گفت هر زبانی یقین داری مرنج از هر گمانی

ساقیا مرنج از من عالم جوانیهاست

خاکِ رهت را اشک اگر با خون بیامیزد مرنج گویم به چشم خویشتن تا پاک سازد راه را

سخنم گرچه برهنه است مرنج زیور شاهدست عریانی

شیر فلک زین خطر خون شده استش جگر راست بگویم مرنج سخته جگر عاشقی

حور طوبی قد اگر خواندمت ای شوخ مرنج این قصور از طرف پستی تخمین من است