گاسکونی

درگیری شدید در سال ۱۲۹۳، زمانی که درگیری بین دریانوردان فرانسوی و انگلیسی باعث شد فیلیپ چهارم، پادشاه فرانسه رعیت خود را به دربار احضار کند، شدت گرفت. وقتی قلعه‌های گاسکونی که توسط فرانسوی‌ها به عنوان بخشی از شهرک‌سازی اشغال شده بود، طبق برنامه به انگلیسی‌ها بازگردانده نشد، ادوارد یکم انگلستان ادای احترام خود را کنار گذاشت و آماده جنگ برای آکیتن شد. جنگی که درگرفت (۱۲۹۴-۱۳۰۳) به نفع فیلیپ چهارم بود که ارتشش به عمق گاسکونی نفوذ کرد.

پادشاهان انگلیسی به عنوان دوک‌های آکیتن، وفاداری فئودالی خود را به پادشاه فرانسه مدیون بودند و ادعاهای متضاد حاکمیت و عدالت منبع مکرر اختلافات بود. با توجه به ناراحتی‌های روابط فئودالی، ممکن است تعجب آور به نظر برسد که هیچ درگیری گسترده تری از وضعیت گاسکون قبل از دهه ۱۳۳۰ شکل نگرفت. با این حال، تا آن دهه تنش‌های ناشی از موقعیت انگلیسی‌ها در گاسکونی مهار و کنترل می‌شد.این جنگ نقطه عطفی در روابط بین دو قدرت بود.

در زمانی که جنگ فشار بی‌سابقه‌ای بر منابع سلطنتی وارد می‌کرد، گاسکونی نیز نیروی انسانی تامین می‌کرد. بنابراین، هیچ پادشاه انگلیسی نمی‌توانست خطر فتح گاسکونی توسط فرانسوی‌ها را بپذیرد، زیرا خیلی چیزها در خطر بود.

پدرو به بایون، شهری در گاسکونی تحت کنترل انگلیسی‌ها گریخت. او در آنجا از ادوارد، شاهزاده سیاه، درخواست کمک کرد و در ازای زمین‌هایی در کاستیل، آن را دریافت کرد. با سربازان انگلیسی به رهبری شاهزاده، او به کاستیل بازگشت و در سال ۱۳۶۷ قدرت سلطنتی خود را مجدداً تقویت کرد و هنری را مجبور کرد که پس از نبرد موفق ناجرا (ناوارت) به فرانسه بازگردد. با این حال، او از برقراری روابط خود با انگلیسی‌ها امتناع کرد و متحدانش، از جمله خود شاهزاده ولز، به زودی آنجا را ترک کردند. در سال ۱۳۶۸، هانری و شارل از فرانسه معاهده تولدو را امضا کردند که به موجب آن کاستیلی‌ها ناوگانی را در خلیج بیسکای به فرانسوی‌ها در ازای کمک نظامی در زمین قرض دادند.

در اوت ۱۳۷۲، انگلیسی‌ها در لاروشل متحمل یک شکست دریایی فاجعه‌بار شدند، زمانی که یک کاروان تدارکاتی حامل نیروهای کمکی برای آکیتن به همراه ۲۰۰۰۰ پوند برای پرداخت حقوق سربازان، توسط ناوگان کاستیلیان رهگیری و غرق شد. این امر سواحل انگلیس را در معرض حملات فرانسوی‌ها و اسپانیایی‌ها قرار داد، گاسکونی را منزوی کرد و مخالفت عمومی را با جنگ افزایش داد. علاوه بر این، ژان سوم دگرالی، کاپیتال دو بوخ، یک گاسکونی که برای انگلیسی‌ها می‌جنگید و جای خالی چاندوس را پر کرده بود، در نبردهای اطراف لاروشل اسیر شد. شارل علیرغم درخواست‌های شوالیه‌های خود، از باج دادن به کاپیتال، با این استدلال که آزاد کردن او بسیار خطرناک است امتناع کرد و او را در زندان نگه داشت، جایی که در سال ۱۳۷۶ درگذشت.

هنری در آخرین تلاش ناامیدانه برای جلوگیری از تصرف کامل زمین‌های خود در آکیتن و گاسکونی محاصره‌ای را در شهر بندری لا روشل از طریق دریا ترتیب داد تا تمرکز نیروهای فرانسوی را از راهپیمایی بیشتر به سمت جنوب منحرف کند. محاصره تا حد زیادی ناموفق بود، زیرا نتیجه جنگ از قبل مشخص شده بود. هنری بیشتر به دنبال متحدان جدید بود. در ژانویه ۱۲۴۳، هنری نامه‌ای به فردریک دوم، امپراتور مقدس روم فرستاد، که قبلاً از او درخواست اتحاد کرده بود و پایان امیدهای خود را برای پس گرفتن اموالش در فرانسه و اتحاد اعلام کرد. در ۱۲ مارس، هنری مجبور شد از لوئی درخواست آتش‌بس پنج ساله کند. .