چرخ گرد

ای آفتاب بندهٔ تابنده رای تو گردنده چرخ گرد سُم بادپای تو

چون فتد سودای طوفش در سر روحانیان مایه می بازد زمین از چرخ گرد کاروان

تو چرخ پر ستاره و از گوهر ملک مانند چرخ گرد ممالک مدار کن

نشسته بر دلم از بس ز چرخ گرد ملال چو شمع خلوت فانوس رفته زنده به گور

سرگشته چرخ گرد گرد است دلخسته زخم روزگار است

اول چو چرخ گرد زمین و زمان برآی وآنگه چو قطب گرد خود آخر مدار کن

مهری چون مهر تاب چرخی چون چرخ گرد سروی چون سرو بال ابری چون ابر بار

بجان همی بخرد چرخ گرد اسبت را که چشم درد مهش را ز سرمه نیست گزیر

بر تو گر نیستی مدار جهان چرخ گرد جهان نگردیدی

آنکه چون چرخ گرد عالم گشت عاقبت جمله را گذاشت و گذشت